Een academisch ziekenhuis, wat is dat?

Ik ben deze week begonnen met een aantal regeldingetjes, zoals een fiets ophalen, me melden bij de vreemdelingendienst en ook de buurt een beetje verkend. Dat laatste uiteraard op de fiets en dat zorgt hier voor een hoop reacties zoals; ssssssss, hee swa, mag ik kennis met jou maken, enz. Ondertussen heb ik al regelmatig gefietst, maar ik ben er nog niet helemaal aan gewend, het houdt niet op, niet normaal!
Maar ik op de fiets naar een shoppingmall bij mij in de buurt. Ik achter de computer msn-en en ik koop nog een paar keer wat tijd bij. Maar omdat het hier vrij snel donker is, is het echt donker op het moment dat ik weer op mijn fietsje stap. Nou lijken de straten hier allemaal op elkaar, er is vrijwel geen enkel gebouw wat er een beetje bovenuit steekt en daarnaast lijken de huizen erg veel op elkaar. Ik een stukje gefietst en fiets langs de Shell, maar ineens fiets ik op een weg die ik niet herken. Een brommer gaat 'gezellig' naast mij rijden en uit de auto's komt er de hele tijd 'ssssssss'... Wat nu, ik kom nu ook langs een braakliggend terein, geen idee waar ik fiets! Terug naar de Shell dan maar. Ik een taxi gebeld en die heeft mij gelukkig veilig weer thuis gebracht. Nooit meer in het donker fietsen; heb mijn lesje wel geleerd!

En dan het ziekenhuis: Woensdag wordt ik door Navin (in Suriname: Naveen en je spreekt het uit als Navien) om kwart over zeven opgehaald. We rijden in file naar het ziekenhuis toe, echt wat een drukte! Via eenrichtingswegen en een rotonde probeert men wat te doen aan de drukte, maar helaas tevergeefs...
Ik ben nu de afgelopen drie dagen met de ochtendronde steeds met Naveen en de andere specialisten langs de patienten gegaan. Ik heb hierdoor een vrij goede indruk gekregen hoe de specialisten en de verpleegkundigen werken, hoe de patienten erbij liggen en welke ziektebeelden er verpleegd worden. Schrijnende situaties! Hygiene is vaak ver te zoeken.
Bij de spoedopnames ben ik er zoveel mogelijk bij, zoals bij een jongetje van 8 jaar met epileptische insulten, een 25-jarige man die van een 5 meter hoge mast is gevallen bij Staatsolie en daardoor geelectrocuteerd is en de CABG's (bypass-operaties). Daarnaast ligt er een 15-jarig meisje die een hele serieuze zelfmoordpoging heeft ondernomen, een man die ondertussen aan de CVVH (continu dialyse) is beland (doordat de verschillende specialisten los van elkaar afspraken maken heeft deze patient drie verschillende antibiotica's gekregen die alledrie schadelijk zijn voor de nieren, en waar niemand de oplopende nierfuncties heeft opgemerkt; vier dagen lang). Daarnaast ook nog eens een 27-jarige jongen die door een ongeval (in Suriname gebeuren er verhoudingsgewijs enorm veel ongevallen) een grote hersenoperatie heeft gehad. Met hem naar de CT-scan geweest, helaas zonder goede bewaking van bijv. de bloeddruk, gewoonweg omdat daar geen apparatuur voor is. We zijn bezig met een transportkar te ontwerpen (een roestige kar gaat volledig verbouwd worden) om zodoende wel veilig een patient te kunnen vervoeren.
Een gesprek gehad met de hoofzuster, echt zo'n hoofdzuster uit de boekjes, met een strenge bril en kapje.. Maar ze was heel aardig, vroeg naar mijn ervaringen en wat er volgens mij hier gedaan kan worden. Ik ben gaan inventariseren en heb deze week al veel op papier gezet. Heb een medicatiemap gemaakt, zodat terug te vinden is welke medicatie hoe opgelost moet gaan worden, maar we zijn ook het magazijn ingedoken en hebben allerlei apparatuur gevonden dat geschonken is en niet gebruikt wordt, maar ook apparatuur wat staat te verstoffen omdat het gewoon niet werkt; kapot is!! Een gesprek georganiseerd met een bedrijf dat normaal gesproken de nieuwe apparatuur aanlevert en in het magazijn gedoken. De volgende dag werd er al allerlei onbruikbare apparatuur afgevoerd.
Vrijdag een teamoverleg gehad. Naveen gaf een peptalk over waar we staan en waar we heen willen (kort door de bocht) en ik heb mijn inventarisatie kort besproken en verteld wat ik tot nu toe heb gedaan, zoals bijvoorbeeld ook een communicatiemap 'ontwikkeld', hierin komen de wijzigingen mbt de protocollen, maar ook een alarmboom, zodat als er een ramp plaatsvindt (net zoals met het SLM vliegtuig jaren geleden) er direct een behoorlijk aantal mensen op de IC te krijgen is. Ik heb verteld dat we voor een aantal zaken een contactpersoon nodig hebben, zoals bijv de reanimatie. Momenteel is er namelijk totaal geen plan wat te doen als er iemand ergens in het ziekenhuis een hartstilstand of zoiets dergelijks krijgt. Het leuke is dus dat er na het teamoverleg spontaan mensen naar mij toe kwamen om zich op te geven. Wat een enthousiasme!! Het geeft aan dat we op de goede weg zijn en ik denk dat de mensen zelf ook inschatten dat het nodig is! Het is daarnaast goed om te weten dat er een team is van 28 personen, waarvan er maar 7 personen een IC diploma hebben! De rest 'doet dus maar wat'. Het goede nieuws is wel dat er zo'n 10 mensen in maart hun diploma zullen krijgen..

Vrijdagavond met o.a. Naveen en een vriend van Naveen, Deepak; is arts-assistent op de SEH, een paar biertjes gaan drinken, o mijn tijd is bijna op en omdat het bijna donker is ben ik weg!

Groetjes uit Suriname